سیاهه های یک پدر

در این پهنه بیکرانه‌ی اقیانوس عشق،

با زورق پر وصله و پینه‌ی عقل و تشخیصم

با پاروی اشک و توسل...

و دلی نگران که:

مبادا زورقم در این پهنه‌ی مواج اقیانوس...

مبادا پارویم ...

آه... مبادا پای راهوارم...

آری این گونه نگران و بی قرار...

از ناخدای وجودم ، تا خدای وجودم راه می‌پیمایم...

تا به افق کدام پهنه‌ی بی سویی...

و به قبله ی کدام بی سمتی...

غرق در نمازت شوم...

صبا گو آن امیر کاروان را..

مراعاتی کند این ناتوان را...

ره دور است و باریک است و تاریک...

به دوشم میکشم بار گران را...

دریافت
مدت زمان: 1 دقیقه